درود بر شما، برخی از عزیزان، تصور می کنند که تنها جلسات تمرینی ای مفید بوده است، که در فردای آن روز، عضلات مربوطه، دارای درد و کوفتگی شدیدی باشند، خوب این تصور کاملا اشتباه است.
زمانی که به عوامل محرک توسعه عضلانی، نگاهی بی اندازید، در میان آنها، تنها استرس مکانیکی است که بصورت بالقوه ای، باعث ایجاد این پارگی های میکروسکوپی در بافت عضلانی می شود که نشانه آن هم همان احساس دردی خاص در توده عضلانی مربوطه، تقریبا ۱۲ ساعت پس از تمرین، می باشد. همین استرس مکانیکی، زمانی که شما عضلات را به ناتوانی در بازه منفی تکرارهای می رسانید، یعنی فرضا از تکنیک هایی مانند فشار منفی، کمکی یا همان تکرارهای اجباری و یا نگاتیو، استفاده کرده اید، تا آنجا که دیگر حتی روی دامنه منفی تکرارها نیز، نمی توانید کنترلی اعمال کنید و بار تمرینی، به سرعت در جهت جاذبه زمین پیش می رود، اینجا است که دیگر واقعا یک استرس مکانیکی تمام عیار به عضلات وارد نموده اید، حتی در پی آن، اگر از تکنیک انقباض ایزمتریک نیز بهر ببرید، دیگر مقدار این پارگی های میکروسکوپی را به حداکثر خود رسانده اید.
البته استرس متابولیکی نیز می تواند تا حدودی در فردای تمرین، درد در عضلات شما، ایجاد نماید، ولیکن به هیچ عنوان مقدارش با نوع قبلی، قابل مقایسه نیست.
با این وجود، همین استرس متابولیکی نیز، همانطور که در پست های قبلی شرح داده شده است، به شدت به افزایش حجم توده عضلانی شما، یاری می رساند. پس احساس درد در فردای روز تمرین، از تنها واجبات ایجاد تحریک عضلات به رشد نبوده، بلکه می تواند نوعی از مجموعه عوامل دخیل در رشد عضلانی، باشد.
خاطرتان باشد که بهترین روش جهت توسعه مداوم عضلانی، ضمن داشتن تغذیه و استراحتی کافی و صحیح، جابجا سازی پایه برنامه تمرینی تان، مابین ایجاد استرس های مکانیکی و متابولیکی و یا کلا تعویض ساختار برنامه، می باشد. به این شکل بدن شما به تمرین عادت نکرده و روندی مداوم در مسیر رشد را در پیش می گیرد.
برقرار باشید.
سید مهران موسوی پور.
