درودها بر شما، تمرین بدنسازی، آن هم با هدف افزایش حجم توده عضلانی، به خودی خود، مقدار استرس قابل توجه ای را بر بدن وارد می کند که در طی تمرین و کمی نیز بعد از آن، سطح هورمون هایی را همچون آدرنالین و کورتیزول، افزایش می دهد. همین هورمون ها، در زمان احساس خطر، به شدت در بدن نیز ترشح می شوند. این احساس خطر حتما قرار نیست دنبال کردن فرضا یک حیوان وحشی باشد، شما اگر در طی تمرینتان، کافی است فرضا بخواهد کمی بر مقدار وزنه خود بی افزایید و به این شکل، نسبت به جلسه قبلی، اصل اضافه بار را با افزایش تناژ وزنه، رعایت نمایید، حال در اینجا سطح هورمون های ذکر شده، افزایش می یابد.
این هورمون ها، به نوعی به شما افزایش تمرکز می دهند، ولیکن، اگر مدت زمان تمرین شما بیش از حد باشد، فرضا بیش از یک ساعت تمرین فشرده و سنگین، رفته رفته این رویه یک شکل تخریبی را در پیش گرفته، به زبان ساده در عوض اینکه به شما تمرکز داده و سطح کارکرد با کیفیت شما را افزایش دهند، کیفیت کاهش یافته و به راحتی می توانند به کیفیت و شادابی توده عضلانی شما آسیب وارد کنند. پس تا جای ممکن، تمرین را کوتاه در نظر بگیرید و به جای افزایش کمیت، کیفیت را در نظر داشته باشد.
مسلما، برای آگاهی فرد، متمرکز شده بر روی فرضا و در مجموع شش ست تا ناتوانی جهت عضلات سینه ای، در طی یک جلسه تمرینی، خیلی با کیفیت تر از وضعیت ۱۰ ست تا ناتوانی خواهد بود.
ادامه دارد…
پاینده باشید.
مهران موسوی پور
