افزایش سابقه تمرینی، کاهش حجم تمرین – بخش نخست

درودها بر شما، اکثر افرادی که در ورزش پرورش اندام (توجه داشته باشید که عرض کردم پرورش اندام، نه بدنسازی، فرضا بدنسازی تخصصی یک رشته ورزشی) دستی بر آتش دارند، معتقد هستند که یک پرورش کار، با افزایش سابقه تمرینی، نیازمند افزایش حجم تمرین، آنهم با افزودن تعداد حرکات و ست های تمرینی، می باشد. به شخصه این موضوع را، البته با کمال احترام، نادرست می دانم. برای این موضوع، دلیل هم دارم…

البته اگر شما پرورش کار حرفه ای را در نظر بگیرید، یعنی فردی که کلا سلامت فیزیکی خود را به دست مصرف انواع داروها سپرده، ایشان کلا دارای داستانی متفاوت هستند. ولیکن یک ورزشکار پرورش اندام که به صورت مداوم و منظم به این ورزش می پردازد، تغذیه و استراحت اصولی را دنبال می کند، به مرور که بر حجم توده عضلانی ایشان افزوده می شود، به همین ترتیب، ارتباط ذهنی عضلانی ایشان هم در حال افزایش است، یعنی اگر فرضا در گذشته، با اجرای یک ست جلوبازو هالتر ایستاده، تا ناتوانی، می توانسته در همین رنج به ناتوانی رساندن عضله در بازه مثبت تکرارها، به گونه ای که دیگر حتی نمی توانسته یک سانتیمتر وزنه را جابجا نماید، ۶۰ درصد فیبر عضلات درگیر در این حرکت را، بکارگرفته و به رشد تحریک نماید، هرچه بر سابقه تمرینی و ارتباط ذکر شده افزوده می شود، توانایی ایشان در درگیر سازی درصد بیشتری از فیبر درگیر در تمرین، افزون خواهد شد.

دوریان یتس افسانه ای، با اینکه یک ورزشکار فوق حرفه ای بود و از داروها (البته در رنجی بسیار کمتر از هم قطاران خود بهره می برد) بارها ذکر می کند که فلسفه تمرینی او و افرادی که به دنبال تمرین با حداکثر شدت و کیفیت تمرینی بوده اند، کاهش مداوم حجم تمرین، با افزایش سابقه تمرینی بوده، چرا که عضلات با افزایش حجم خود، در کنار افزایش سن فرد، همچون یک معادله دو دوتا می شود چهارتا، سرعت ریکاوری آنها، کاهش خواهد یافت.

ادامه دارد…
شاد باشید.
مهران موسوی پور

قبلی «
بعدی »

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *