درود ها بر شما، مطلب آخر، مرتبط با این سری پستها که البته این را نیز در گذشته، مقداری در خصوص آن، خدمتتان عرض کرده ام، دل چسب نبودن جلسه تمرینی، حرکات و در مجموع عدم علاقه به تمرین می باشد، این یکی از نشانه های بارز عدم ریکاوری و رفتن به سوی تمرین زدگی است.
کلا تمرین بایستی لذت بخش باشد، عضلات به گونه ای سرحال و شاداب از خون پمپاژی سرشار شوند، به درستی بتوانید انقباض عضلات درگیر در هر ست تمرینی خود را، به خصوص در بخش اوج انقباض، احساس نمایید، بتوانید به صورت تدریجی، مواردی را که مربوط به اصل اضافه بار می باشد را رعایت نمایید، احساس کمبود انرژی و ضعف و سستی شما را در بر نگیرد، با اشتیاق کامل هر ست را آغاز کرده، پیش برده و با حداکثر قوا عضله درگیر را تا ناتوانی و چه بسا فراتر از ناتوانی، پیش ببرید.
اگر این حالات بالا، مقدور نشد، به اصطلاح، بدن شما در حال سخن گفتن با شما می باشد، بایستی به این ندا گوش فرا دهید که به درستی در حال اخطار دادن به شما بوده و اعلام وضعیت اضطراری می نماید، حالتی که شما بایستی از تمرین دست کشیده، به سراغ تغذیه و استراحت رفته و چند روزی کلا از باشگاه و تمرین، خود را دور نگاه دارید، تا مجددا همان شور و اشتیاق که ناشی از ریکاوری کامل سیستم عصبی عضلانی و خود عضلات می باشد، صورت گرفته و شروعی قوی را در پیش بگیرید.
امیدوارم که این سری پست ها نیز، خدمتتان مفید بوده باشند.
پاینده و سربلند باشید.
مهران موسوی پور.
