درود بر شما، در اکثر مقالات تغذیه ای که امروزه چاپ می شود، بخصوص درباره کربوهیدراتها، آنچنان این درشت مغذی را می کوبند، که تو گویی ماده سمی است، نه ماده غذایی، بزرگان ورزشهایی قدرتی، مانند پرورش اندام هم، از سوی دیگر، نفعشان در تبلیغ انواع مواد پروتئینی و تبلیغات برای شرکتهای تولید کننده محصولات دامی مانند انواع گوشت قرمز و سفید بوده و اینجا و آنجا می نشینند بر علیه کربوهیدراتها سخنرانی می کنند و از مزایای مصرف چربی ها و پروتئینها برای ملت می گویند….ولی حقیقت امر مطلب دیگری است.
در ابتدا امر، یک بدن سالم، نیاز به یک رژیم غذایی بالانس (بالانس از نظر نیازهای تامین انرژی و ریز مغذی ها بوسیله دریافت درشت مغذی ها) دارد.
از سوی دیگر اگر شما به ورزشهایی با سطح فعالیت بالا مانند ورزشهای قدرتی کشتی، وزنه برداری، پاورلیفتینگ، کراس فیت و ورزشهایی از این دست می پردازید، سوخت اصلی مورد نیاز بدن شما، ATP یا همان آدنوزین تری فسفات که نوکلئوتیدی است که به عنوان حامل انرژی در سلول های ما بکار می رود، یعنی به گونه ای سوخت و منبع انرژی رایج بدن برای اجرای فعالیتهای روزانه اش، می باشد.
هر چقدر ما بتوانیم در بدن از این ماده ساخته و به منظور تامین انرژی تجزیه نماییم، سوخت بیشتری در دسترس بدنمان خواهد بود. این رویه به ما اجازه خواهد داد تا بتوانیم با شدت بیشتر و حتی طولانی تر، به فعالیت بپردازیم.
بدن از طریق فرآیند اکسیداسیون مواد غذایی، می تواند این سوخت اصلی را تولید کرده و به مصرف برساند. این ماده می تواند از کربوهیدراتها، پروتئین ها و حتی از چربی ها، تولید گردد، منتها سر راست ترین و سریع ترین روش آن، تولید از مواد غذایی کربوهیدراتی می باشد.
برای مثال در خصوص چربی ها، با اینکه به نسبت دارای انرژی بیشتری در هر گرم، نسبت به پروتئین و کربوهیدراتها، می باشند، ولی با بازدهی بالا در بدن تولید انرژی ننموده و بدن آدمی بیشتر ترجیح می دهد آنها را ذخیره کرده، تا به عنوان منبع سوخت استفاده نماید.
بیشترین نرخ تولید ATP جهت ایجاد انرژی بیشتر در بدن، از اکسیداسیون چربی ها، تقریبا چهار دهم مول ATP، در دقیقه می باشد، در صورتی که از اکسیداسیون گلوکز بین یک تا دو مول در هر دقیقه، ATP، تولید می شد، یعنی تقریبا چیزی بین دو تا پنچ برابر نسبت به چربی ها…..
ادامه دارد….
پاینده و سرافراز باشید.
سید مهران موسوی پور.
