درود بر شما، در هفته های گذشته درباره رابطه مقدار حجم عضلانی درگیر شده در یک جلسه تمرینی و افزایش ترشح هورمونهای آنابولیزان، خدمتتان مطلب ارائه کردم.
امروزه بیش از نود درصد جامعه ورزشی، به روش سنتی چندین و چند ست تمرینی، عضلاتشان را در هر جلسه تحت فشار می گذارند.
زمانی که شما مثلا یک عضله را با یک ست تمرینی ناتوان کرده اید، این ناتوانی بصورت نسبی و موقتی می باشد، حال مثالا با یکی دو دقیقه استراحت همان مقدار فیبرهای عضلانی درگیر شده در ست اول توان خود را تا حدودی بازیافته و آماده اجرای ست دوم می شوند.
اگر فرض بگیریم این فیبر درگیر شده مثلا ۶۵ درصد از فیبر عضلانی موجود درآن ماهیچه باشد، عملا ۳۵ درصد مابقی بلا استفاده رها شده اند.
در تمرین با روشهای شدت مضاعف، به کمک انواع تکنیکهای مختلف، شما عضلات را وادار می کنید که آن ۳۵ درصد فرضی مابقی را نیز در تمرین درگیر سازید، چرا که مثلا در تکنیک استراحت و توقف و یا تکنیک کمکی دیگر فرصت چندانی برای استراحت و بازیابی همان دسته فیر بکار گرفته شده اولیه وجود ندارد، پس بدن وادار می شود بخش بیشتر ۳۵ درصد باقی مانده را نیز بکار گیرد، توجه بفرمایید که عرض کردم بخش بیشتر نه تمامی ۳۵ درصد باقی ماند.
بصورت عملی فعال کردن تمامی فیبر عضلانی تقریبا غیر ممکن است، ولی با اجرای تمرینات به روش شدت مضاعف درصد درگیری توده عضلانی را می توانید افزایش بدهید که موجبات ترشح حداکثری هورمونهای آنابولیزان را فراهم آورد.
پیروز باشید.
موسوی پور.
