درودها بر شما، معمولا، زمانی که استفاده از تکنیک ها را برای مدتی حذف می کنم، از شاگرد می خواهم که فرضا برای برخی حرکات، بجای اجرای یک ست تا ناتوانی، ۲ ست تا ناتوانی پیش برود، قطعا این ایجاد ناتوانی تنها در دامنه مثبت می باشد، یعنی ایجاد ناتوانی در دامنه منفی و ایزومتریک، در این بازه زمانی وجود نخواهد داشت و فرد تنها با توان خودش، عضلات را در دامنه مثبت، به ناتوانی می رساند.
اگر فرضا قرار باشد که این ناتوانی، مثلا در حرکت پرس بالا سینه دمبل، در رنج تکرارهای ۶ الی ۱۰ رخ بدهد، ایشان وزنه ای را انتخاب می کنند که در این تعداد تکرار به ناتوانی برسند. برای ست دوم، اگر باشناختی که از بدن ایشان دارم، در صورت حالت تمرین خصوصی که خودم بالای سر ایشان باشم، مشاهده کنم که با توجه به استراحت لحاظ شده بین دو ست، می توانند مجددا با همان وزنه، در همان رنج تکرارهای به ناتوانی برسند، پس وزنه را کاهش نداده و با همان مقدار اضافه بار، ست دوم را تا ناتوانی خواهیم رفت، اگر هم که ببینیم فرد نمی تواند برای ست دوم، در همان رنج به ناتوانی برسد، قطعا از وزنه، کمی کاسته و ست دوم را تا ناتوانی اجرا خواهیم کرد.
در تعویض برنامه، ممکن است بجای استفاده از پرس بالاسینه با استفاده از دمبل، به سراغ همین حرکت با استفاده از دستگاه بروم، رنج تکرار استفاده شده را تغییر دهم، برای مثال به سراغ بازه ایجاد ناتوانی در تعداد تکرارهای ۱۰ الی ۱۵ بروم، یا اینکه اصلا تعداد را کاهش دهم، مثلا به سراغ رنج ۴ الی ۶ بروم و بجایش از انواع تکنیک استراحت و توقف، بهره ببرم. خلاصه که، هدفم همیشه این بوده، فرد از تمرین لذت لازم را ببرد، سیستم عصبی عضلانی ایشان به تمرین عادت نکند، پمپاژ خون برای عضلات در حال تمرین، با توجه به تغییر برنامه ها، حفظ شود، تا جای ممکن، اصل اضافه بار رعایت شود و فرد را، در مسیر پیشرفت به سمت اهدافی که در ذهن دارد، پیش ببرم.
پاینده باشید.
مهران موسوی پور
سفارش برنامه تمرینی و برنامه غذایی:
۰۹۱۳۳۰۶۹۳۵۰
