ایست در مسیر پیشرفت – بخش دوم

خوب، همین ایجاد ناتوانی، خودش انواعی دارد. فرض بفرمایید که در حرکت پشت ران دستگاه، با وزنه ۷۰ کیلویی، بعد از پیش برد تکرارها تا فرضا عدد ۱۲، به جایی می رسید که دیگر ادامه تکرارها در دامنه مثبت آن، برایتان مقدور نمی باشد. اینجا شما به ناتوانی در دامنه مثبت رسیده اید. حال فرض کنیم که شما یک یار تمرینی درست و درمان هم دارید، با کمک ایشان، به ادامه تکرارها می پردازید، یعنی دامنه مثبت را با کمک ایشان جلو برده، دامنه منفی را تماما با توان خودتان، به شکل آهسته و کنترل شده، اجرا می کنید. این تکرارهای کمکی ادامه پیدا می کند تا اینکه شما دیگر روی سرعت اجرای دامنه منفی نیز کنترلی نتوانید اعمال کنید و وزنه تمایل داشته باشد که به سرعت، دامنه منفی را طی کند، در این نقطه، شما به ناتوانی در دامنه منفی رسیده اید. حال اگر بعد از فرضا یک استراحت کوتاه، مثلا ۳۰ ثانیه ای، با کمک حریف تمرینی، وزنه را به انتهای دامنه مثبت منتقل نمایید و هر مقدار در توان دارید، تنها با قدرت خودتان، نه کمک گرفتن از حریف تمرینی، وزنه را در یک انقباض ایستایی در آن موقعیت نگه دارید، خوب شما به ناتوانی ایستای نیز رسیده اید و به نوعی یک حداکثر تحریک به رشد را در عضلات درگیر، به وجود خواهید آورید. در اینجا است که واقعا از سد ذهنی گذر کرده اید و اگر با وجود این شرایط، هنوز در وضعت ایست رشد عضلانی هستید، این گزینه از مجموعه دلایل این ایست عضلانی، خط خواهد خورد.

مورد بعدی، آیا شما دارای یک استراحت و شرایط ایجاد ریکاوری میان دو جلسه تمرینی، هستید، آیا فرضا بین دو جلسه تمرینی مربوط به عضلات چهار سر ران، این گروه عضلانی، به قدر کفایت، استراحت دریافت می کند و فرصت بازیابی و افزایش قوا را در اختیار دارد، این مورد را با جزئیات، در دو کتاب که پی دی اف آنها در کانال تلگرامم در دسترس هستند، خدمتتان تشریح کردم. شما در ابتدا یک استرس عضلانی به جهت پرورش توده ماهیچه ای را ایجاد می کنید، سپس با تغذیه حساب شده، در بازه زمانی استراحت، در ابتدا آن استرس و به نوعی تخریب ایجاد شده را برطرف می کنید، سپس بدن شما به سراغ افزایش قدرت و حجم به جهت تسهیل تحمل آن اضافه بار وارد شده، خواهد رفت. پس اول ریکاوری رخ می دهد و سپس افزایش حجم و قوا، حال اگر شما فرصت لازم جهت ریکاوری را در اختیار عضلات قرار داده باشید ولی پس از آن، به قدر کفایت، جهت رشد قوا، زمان در اختیار عضلات نگذارده باشید، خوب رشدی هم صورت نخواهد گرفت.

جدای از این موارد، اگر شما در یک جلسه تمرینی، از همان اوایل تمرین، احساس کنید که در زمان انقباض عضلانی و سعی در طی نمودن دامنه مثبت تکرارها، گویی یک جای کار که بلنگد، متوجه شوید که نمی توانید آنچنان که باید و شاید به انقباض هر چه تمام تر عضله بپدازید، انگار همچون جلسه قبلی، توانایی جابجا کردن بار مورد استفاده را ندارید، در این حالت، به احتمال زیاد، سیستم عصبی شما نتوانسته هنوز از جلسه قبلی تمرین، ریکاوری کند و شما به نوعی، اگر بخواهد به تمرین خود ادامه بدهید و سعی کنید که با شدت بالا نیز، به تمرین بپردازید، دچار خستگی مفرط عصبی عضلانی شده و زمینه را برای بیش تمرینی و یا همان تمرین بیش از حد، فراهم آورده اید که این خود، دیگر پسرفت در مسیری است که تا کنون طی نموده اید. پس با این اوصاف، شما دچار استپ عضلانی نشده اید، یعنی به نوعی اصلا به مرز حداکثر پتانسیل رشد عضلانی خود، اصلا نزدیک هم نشده اید، چرا که رفتاری را که با عضلات خود در پیش گرفته اید، متناسب با نیاز آنها در زمینه رشد و افزایش خوا، نبوده، لذا بئن هم از خود واکنش منفی نشان می دهد.

ادامه دارد…
تندرست باشید.
مهران موسوی پور
سفارش برنامه تمرینی و برنامه غذایی/ سفارش تی آر ایکس:
۰۹۱۳۳۰۶۹۳۵۰

قبلی «

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *