درودها بر شما، تصور بفرمایید که فرضا یکسال از سابقه تمرینی منظم شما، می گذرد، همه چیزی هم به صورت حساب شده، متناسب با اهداف و نیازهای بدن شما، در این یکسال پیش رفته است. فرضا قطر عضلات بازوان شما، در بدو شروع، ۳۰ سانتیمتر بوده، حالا پس از یک سال، فرضا ۳۷ سانتیمتر شده است، یعنی شما توده عضلانی قابل توجهی در این یکسال کسب کرده اید. حال، بدن شما می توانسته در بهترین حالت، اگر فرضا برای عضلات دوسر و سه سربازویی خود، هر کدام ۱۰ ست را در نظر می گرفته اید و به صورت هفتگی، دو بار به تمرین می پرداختید، این عضلات را، به همراه سیستم عصبی، ریکاوری نماید و برای جلسه بعدی آماده کند.
در این یکسال، توانایی ارتباط ذهنی عضلانی شما نیز افزون گشته، و به راحتی عضلات را در هر ست تمرینی، یا یک حدی فراتر از ماه های اولیه تمرینی خود، به ناتوانی و تحریک به رشد، برسانید. این نکته را در نظر داشته باشید که هر یک ست تمرینی اجرای شده، یعنی افزایش کمیت تمرین و طبق قوانین فیزیکی، یعنی کاهش کیفیت تمرین. هر یک ست، برای خودش یک سطح مشخصی انرژی مصرف می کند، انرژی ای که بدن می تواند از آن جهت ریکاوری کردن خود، بهره ببرد. از سوی دیگر، هر ست تمرینی، یک استرسی را به عضلات و سیستم عصبی وارد می کند. جدای از اینها، رفته رفته با افزایش سابقه تمرینی و سن فرد، این استرس ها به نوعی، ذره ذره در بدن انباشته می شوند و به شکلی از سرعت ریکاوری فرد، خواهند کاست.
هر مقدار که شما بخواهید بر حجم تمرین خود بی افزایید، یعنی استرس بیشتری به خود وارد کنید، به نوعی بر میزان ترشح هورمون کورتیزول در بدن خود، می افزایید. این هورمون می تواند باعث تخریب بافت عضلانی و رها سازی آمینو اسیدهای موجود در این بافت، در خون و مصرف آنها شود که در نهایت، مساوی است با کاهش حجم توده عضلانی.
ادامه دارد…
پیروز باشید.
مهران موسوی پور
