درودها بر شما، همین تکنیک پیش خستگی، همانگونه که بارها عرض کرده ام، توسط شاگردان آرتور جونز، یعنی کیسی ویاتور و برادران منتزر، به کرات استفاده می شده است و نتایج حیرت انگیزی را از آن دریافت می کردند.
با استفاده از این رویه، ضمن اینکه می توانستند به نوعی یک تمرینی بی هوازی سنگین را پشت سر بگذارند، چونکه مقدار زمان تحت فشار بودن عضله یا عضلات درگیر مربوطه، در طی یک ست، افزایش چشمگیری داشت، به نوعی برای ایشان به صورت همزمان یک رویه یورش بردن بدن به بافت چربی نیز، رخ می داده است، لذا درصد چربی بدن ایشان، به صورت مداوم، پایین بوده است.
در کنار اینها، به علت اینکه عضله هدف، با استفاده از یک حرکت ایزوله به ناتوانی اولیه و موقتی، می رسیده است، لذا در بخش دوم این سوپرست، که ورزشکار به سراغ حرکت چند مفصلی می رفته، قطعا از مقدار وزنه تمرینی ایشان کاسته می شده و این خود می توانسته به سلامت مفاصل و تاندون ها و دیگر اجزای درگیر در تمرین، یاری برساند. همچنین، پمپاژ خون ایجاد شده با استفاده از این رویه به قدر چشمگیری افزایش داشته که خود نیز می تواند همانند یک عامل رشد عمل نموده و ورزشکار را در مسیر پیشرفت، یاری رساند.
حجم اسید لاکتیک ترشح شده در حین بکارگیری این سوپرست ها، می تواند به صورتی فزآینده افزایش یابد تا به نوعی تقویت کننده سیگنال ترشح هورمون رشد در بدن ورزشکار باشد که این نیز خود برای ایشان، مزایایی فراوان از جمله کاهش بافت چربی و افزایش حجم توده عضلانی، به صورت همزمان را در بر داشته باشد.
ادامه دارد…
شادمان باشید.
مهران موسوی پور
