درودها بر شما، سال ها پیش، یعنی چیزی حدودا ۶۰ سال قبل، زمانی که ورزش پرورش اندام امروزی بیشتر به زیبایی اندام می ماند تا تولید حجم و توده عضلاتی با اندازه های واقعا خارج از عرف، قهرمانان این رشته، افرادی مانند رگ پارک، استیو ریوز، جان گری مک و….، در هر جلسه تمرینی، کل عضلاتشان را تمرین می دادند، یعنی رویه ای که به عنوان فول بادی شناخته می شود.
در آن دوران خبری از داروهای دوپینگی نبود، یعنی صنعت پول سازی که امروز به یک تجارت میلیون دلاری بدل گشته و در یک چشم بر هم زدن، قادر است ورزشکاری با سابقه حداکثر دو سه سال تمرین را، صاحب عضلاتی نماید که در گذشته های دور، حداقل به ۱۵ الی ۲۰ سال تمرین، تغذیه و استراحت اصولی نیاز داشته است. با ورود این مواد به دنیای ورزش، به خصوص ورزش زیبایی اندام، افراد رفته رفته متوجه شدند که می توانند به جای تمرین دادن کل بدن در هر جلسه، وارد فازی شوند که امروزه از آن به عنوان اسپلیت یاد می شود و ورزشکار مربوطه، عضلات را به بخش های مختلفی جهت تمرین تقسیم نموده، و با تمرکزی بیشتر بر روی هر بخش، با حجم تمرینی بیشتر، به تمرین پرداخته و خیلی سریعتر به جایی برسد که شاید ورزشکار ۴۰ ۵۰ سال پیش، باید برایش حداقل ۱۵ سال زحمت می کشیده است، ولی آیا این عضلات همانند همان عضلات با کیفیت ورزشکار قدیمی می باشد…..
داستان ادامه دارد…
پاینده باشید.
مهران موسوی پور.
