درود بر شما، در ورزش پرورش اندام یا همان زیبایی اندام سالهای دور، زمانی می رسد که شخص ورزشکار، با اینکه تمامی موارد صحیح تغذیه، استراحت و تمرین کارآمد و را رعایت می کند، پیشرفتی در رعایت اصل اضافه بار حاصل نمی شود، حال در این نقطه این هنر ورزشکار یا مربی ایشان می باشد که بتواند به بررسی وضعیت پرداخته و به تشخیص صحیح بین عادت کردن بدن یا همان آداپته شدن بدن به تمرینات و ایجاد حالت دومی به عنوان نقطه توقف که مایک منتزر در کتب خود به عنوان “Sticking Point” از آن یاد می کند، نائل آید.
در حالت آداپته شدن، بدن ورزشکار به روند تمرینی و اضافه بار اعمالی عادت کرده و نیازمند اعمال شوک بوده تا مجددا روند پیشرونده رشد را از سر گیرد.
ولی در وضعیت دوم، بدن ورزشکار تا نقطه ای قبل از تمرین زدگی پیش رفته است، پس می بایستی راهکار را در کاهش فرکانس یا همان تعداد جلسات تمرینی در طول یک بازه مشخص مثلا یک ماه و افزایش استراحت مابین جلسات تمرینی، کاهش تعداد ستها و مواردی از این دست، جستجو کرد. چرا که بدن فرد با رعایت تمامی موارد ذکر شده هنوز نتوانسته بین جلسات تمرینی به ریکاوری لازم دست یابد.
برخی ورزشکاران زمانی که این حالت را تجربه می کنند، تصورشان بر این است که به حداثکر پتانسیل رشد خود رسیده اند و متاسفانه، به دوپینگ روی می آورند. غافل از این امر که معمولا ورزشکاران بعد از ۱۵ تا ۲۰ سال رعایت تمرین، تغذیه و استراحت صحیح و مداوم، به حداکثر پتانسیل بدنی خود نائل می شوند، نه با سه چهار سال تمرین دست و پا شکسته….
پاینده و سرافراز باشید.
سید مهران موسوی پور.
