درود بر شما، اگر قرار باشد که یک ست تمرینی را کاملا تا ناتوانی اجرا کنید، بایستی از تکنیکهای مختلف شدت دهنده در آن ست استفاده بفرمایید، چرا که فرضا زمانی که شما با وزنه ۲۰ کیلویی در حال اجرای جلو بازو دمبل هستید، موقعی که دیگر نمی توانید به اجرای تکرارها بپردازید و دامنه مثبت حرکت را اجرا کنید، اگر فرضا بلافاصله یک جفت دمبل سبک تری برداشته، مثلا ۱۵ کیلو گرم، مشاهده خواهید کرد که چند تکرار دیگر را نیز می توانید مجددا تا ناتوانی عضله پیش ببرید، پس به نحوی ناتوانی امری نسبی است، چرا که تمامی فیبرهای آن عضله را نمی توان در یک ست معمولی و بدون تکنیک خاص شدت دهنده به ناتوانی رساند، منتها می شود با بکار گیری روشهای شدت دهنده درصد این فیبرهای به ناتوانی رسیده و به رشد تحریک شده را افزایش داد.
حال بپردازیم به انواع ناتوانی، زمانی که شما بعد از اجرای تعدادی تکرار، دیگر قادر نبودید دامنه مثبت تکرارها را با توان خودتان اجرا کنید، فرضا در همین جلو بازو دمبل زمانی که از حرکت دادن وزنه در جهت خلاف جاذبه زمین ناتوان شدید، اصطلاحا می گویند درصدی از فیبرهای عضله درگیر به ناتوانی در دامنه مثبت رسیده است.
حال اگر در این نقطه تعدادی تکرار کمکی را چاشنی کار کنید به نحوی که آنقدر به تکرارها با گرفتن کمک تنها در بخش مثبت تکرارها پرداخته و به تنهایی بصورت کنترل شده بخش منفی تکرارها را اجرا کنید تا آنجا که دیگر حتی روی سرعت پایین آمدن وزنه هم نتوانید کنترلی داشته باشید، می گویند به ناتوانی در دامنه منفی تکرارها رسیده اید.
در این نقطه اگر فرضا ۱۵ تا ۳۰ ثانیه استراحت کرده، سپس همان وزنه تمرینی را به میانه مسیر حرکت رسانده، فرضا در جلوبازو دمبل نقطه ای که زاویه بین ساعد و بازو تقریبا ۹۰ درجه باشد و تا آنجا که در توان دارید وزنه را در این موقعیت حفظ کنید تا رفته رفته جاذبه زمین بر قوای عضلانی شما چیره شده و وزنه را پایین بکشد، می گویند به ناتوانی ایزومتریک نائل شده اید.
در این نقطه می توان گفت درصد بالایی از فیبر عضله درگیر را ناتوان کرده و به رشد تحریک کرده اید.
پیروز باشید.
موسوی پور.
