درودها بر شما، تکنیک انقباض ایزومتریک، واقعا یکی از روش های افزایش شدت در تمرین بوده که کمتر کسی از آن بهره برده و می برد (البته بغییر از عزیزانی که افتخار برنامه دهی آنها را دارم). برای مثال، جهت شاگردان خودم که در باشگاه به دستگاه باترفلای دسترسی دارند (اجرای این تکنیک با استفاده از قفسه سینه سیم کش، چندان راحت نبوده و فشار بیش از حدی را متوجه عضلات دوسربازویی، می نماید)، در یک جلسه، درج می کنم که پس از رسیدن به ناتوانی در اجرای بخش مثبت تکرارها، چند ثانیه مکث و استراحت داشته، سپس سعی نماید (یا با کمک حریف تمرینی) وزنه را به انتهای دامنه مثبت در رنج حرکتی دستگاه رسانده، هر چقدر در توان دارند، دستگیره ها را در آن موقعیت حفظ کنند. رفته رفته قوای ایشان تخلیه شده و بار در جهت جاذبه پیش خواهد رفت.
بار دیگر، فرضا پس از ۵ الی ۱۰ ثانیه، مجددا سعی در جابجا سازی وزنه کنند، البته اینبار، دستگیره ها را به میان دامنه مثبت تکرار برساند، یعنی نه دستگیره ها بهم چسبیده باشد نه کاملا باز باشد، مکانی در این میان، وزنه را نگاه دارند، تا مجددا توان تخلیه شده و کار به اتمام برسد.
عزیزانی که با رویه برنامه دهی من آشنایی دارند، از اعتقاد شدید بنده به تکنیک های شدت دهنده آگاه هستند. به شخصه، اعتقادی به چندین ست از این حرکت و سپس حرکتی دیگر، نداشته و نه دارم، بجایش سعی می کنم که تمرین تا جای ممکن کوتاه، پرشدت و صد البته با کیفیت باشد، دلایل این امر را هم به کرات در این سالها خدمتتان توضیح داده ام. هر چه بتوانید با استفاده از این رویه های اصطلاحا شدت مضاعف، بر تعداد فیبرهای عضلانی درگیر شده در یک ست تمرینی، بی افزایید و آنها را به ناتوانی برسانید، به زبان ساده، به مقدار بیشتری به مرزهای حداکثری پتانسیل رشد عضلانی خود، نزدیک خواهید شد. در بخش بعدی، به ترکیب این تکنیکها در یک ست از قفسه سینه دستگاه و سیم کش کراس اور، خواهم پرداخت.
ادامه دارد…
موفق باشید.
مهران موسوی پور.
