درودها بر شما، زمانی که تصمیم می گیرید فاصله میان وعده های غذایی خود را کاهش داده تا به این شکل به نوعی بتوانید مقدار کالری دریافتی روزانه را افزایش دهید، بایستی در نظر داشته باشید که نوع منبع اصلی انرژی، یا همان کربوهیدراتی که در هر وعده میل می فرمایید، دارای چه مقدار شاخص گلیسمیک یا همان نمایه قندی است.
اگر این شاخص پایین تر از عدد ۵۰ باشد، به صورت کلی شما از منبع کربوهیدراتی استفاده کرده اید که اصطلاحا کند هضم بوده و سرعت رها سازی گلوکز را در خون خود به نوعی ماثر، کنترل نموده اید. یعنی از منبع انرژی ای بهره برده اید که به صورت آهسته و پیوسته، بدن شما را تامین کرده و به ناگاه موجبات ترشح هورمون انسولین را فراهم نکرده اید. از سوی دیگر فرضا شما از یک منبع کربوهیدراتی با نمایه قندی بالاتر از عدد پنجاه (جداول جامعی در این خصوص در اینترنت موجود است، کافی است جستجو بفرمایید) استفاده کرده اید، فرضا خرما را در نظر بگیرید، حال اگر این منبع کربوهیدراتی در آن وعده غذایی مورد نظر، به قدری در دسترس بدن شما قرار گیرد که شما کالری آزاد شده از آن را تا وعده بعدی نسوزانده باشید، به نوعی موجبات افزایش وزن بافت چربی را در بدن خود فراهم آورده اید.
صد البته این وضعیت برای فواصل وعده های غذایی بالای سه ساعت نیز صدق می کند، منتها در آنجا بدن شما فرصت بیشتری برای سوزاندن این کالری رها شده داشته که حتما می بایستی در زمان طراحی یک برنامه غذایی، مقدار این درشت مغذی (کربوهیدرات) و منبع تامین کننده آن، مد نظر واقع شود. برای مثال در وعده صبحانه و بلافاصله پس از تمرین….
ادامه دارد…
فرخنده و شادکام باشید.
مهران موسوی پور.
