درودها بر شما، هر چه شما بتوانید استرس وارد شده به عضلات و به خصوص سیستم عصبی عضلانی را در طی یک جلسه تمرینی به درستی مدیریت کنید، خواهید توانست به نوعی از مدت زمان مورد نیاز جهت ریکاوری مابین جلسات تمرینی را کاهش داده و به این ترتیب با فرکانس بیشتری به تمرین بپردازید، به این شکل، سنتز پروتئین را به نوعی می توانید برای همیشه تا زمانی که به تمرینات قدرتی به صورت مداوم می پردازید، بالا نگاه دارید.
فرضا شما جهت حرکت پرس ران دستگاه، دو ست تمرینی را در نظر دارید، هر دو ست را نیز با استفاده از تکنیکی همچون کمکی به پایان می رسانید، یعنی فرضا با استفاده از توان خودتان تا ناتوانی در بخش مثبت تکرارها، پیش رفته، سپس دو سه تکرار کمکی را نیز چاشنی کار می نمایید، به این شکل یک استرس بسیار شدیدی را به خصوص بر سیستم عصبی تحمیل نموده اید که روند ریکاوری آن در مجموع آهسته تر از خود عضلات است و اگر در جلسه بعدی تمرینی به درستی از استرس وارد شده بازیابی نکرده باشد، کمترین حالتش، عدم توانایی شما در بکارگیری بار تمرینی قبلی و ناتوانی شما در به درستی منقبض کردن عضلات خواهد بود که در نهایت ماهیچه درگیر به درستی پمپاژ خون نداشته و همه اینها نشانه هایی است که شما در حال طی نمودن مسیری هستید که به تمرین زدگی ختم خواهد شد.
این ورزش، به خصوص در سطوح فراتر از مبتدی آن، یک ذهن هوشمند می طلبد، یعنی شما می بایستی به درستی به زبان بدن خود گوش فرا داده و تفاوت تمرین کافی، تمرین بیش از حد و عدم تحریک کافی عضلات به رشد را، به مرور زمان درک کرده و نسبت به آنها، واکنش مثبت نشان دهید.
ادامه دارد…
سربلند باشید.
مهران موسوی پور
