درود بر شما، قبلا هم عرض کرده ام، این رویه ای که مختصرا ذکر شده، به گونه ای، یک اضافه بار را بر عضلات درگیر، اعمال می نماید. یعنی یک تعدادی از فیبرهای عضلانی مربوطه را به خستگی و ناتوانی در اجرای تکرارها در دامنه مثبت می رساند. قبلا هم شرح داده ام؛ ما دارای سه نوع به ناتوانی رساندن عضلات هستیم. زمانی که شما نمی توانید دیگر دامنه مثبت تکرارها را، بدون هر عامل کمکی، اجرا نمایید، به ناتوانی در دامنه مثبت رسیده اید، زمانی که پس از این مرحله، تعدادی هم تکرار بوسیله تکنیک کمکی اجرا می کنید، به گونه ای که تنها در بخش مثبت دامنه تکرارها، فرضا حریف تمرینی به شما کمک می نماید ولی در بخش منفی تکرار، تمام بار بر دوش عضلات خودتان است، به نقطه ای می رسید که حتی دیگر نمی توانید، در بخش منفی تکرار ها، روی سرعت حرکت وزنه و کشش آن به سمت زمین، کنترلی داشته باشید، در اینجا شما به ناتوانی در بخش منفی تکرار ها رسید ه اید.

نوع سوم نیز که به ناتوانی ایزومتریک یا ایستائی، معروف است، فرضا شما در همان حرکت جلو بازو، پس از اتمام ست مربوطه، سی ثانیه استراحت کرده، حالا وزنه را به میانه دامنه حرکت رسانده، مثلا میانه دامنه مثبت یک تکرار، یعنی جایی که استخوان ساعد و بازوی شما زاویه ای ۹۰ درجه را می سازد، وزنه را در این موقعیت آنقدر نگاه می دارید، تا رفته رفته جاذبه زمین بر توان شما غلبه کرده و وزنه را پایین می کشد.

در این نقطه شما به ناتوانی ایستائی، نیز رسیده اید. در ابتدای این پست عرض کردم که پس از رسیدن به ناتوانی در بخش مثبت تکرار ها، تعدادی از فیبر های عضلانی درگیر، به ناتوانی رسیده اند، نه تمامی آنها، پس یعنی بخشی از عضله درگیر، به رشد تحریک شده است و اضافه بار بر آن اعمال شده، نه کل عضله. با استفاده از این تکنیک های تکرارهای کمکی و انقباض ایستائی، درصد بیشتری از فیبرهای عضلانی در کار درگیر شده، به ناتوانی رسیده و به رشد تحریک می شوند.

این نقطه ای است که اصطلاحا می گویند عضله مربوطه، به فراتر از ناتوانی پیشروی داشته است. این رویه مزایای بسیاری دارد، که در پست های آینده، به آنها اشاره خواهم کرد.

ادامه دارد……
پاینده باشید.
سید مهران موسوی پور