درود بر شما، موارد فراوان تحقیقاتی وجود دارد که نشان می دهد، با درگیر شدن عضلات یک سمت از بدن، گروه های عضلانی سمت دیگر و نزدیک به گروه درگیر شده، به گونه ای، دچار تحریک عصبی، به رشد شده اند.
برای مثال، افرادی وجود داشته اند که استخوان یک ران یا یک بازوی ایشان دچار شکستگی شده است و تا مدتی نتوانسته اند بصورت مستقیم روی عضلات آن بخش، اعمال بار بنمایند. در این موارد، فرد با استفاده از دستگاهی مانند جلو ران و یا پشت ران و ساق پا دستگاه، به سمت سالم بدن خود، بار تمرینی وارد نموده است، یا در مورد آسیب دیدگی استخوان بازو، بوسیله جلوبازو دمبل و یا دستگاه، بازوی سالم را تمرین داده اند. با این رویه، به گونه ای موثر از آتروفی یا همان تحلیل بافت عضلانی سمت سالم تا مقدار بسیار زیادی، جلوگیری به عمل آمده است.
در مواردی دیگر، مثلا تمرین روی عضلات سینه، اعمال بار های حداکثری و استفاده از تکنیک های شدت مضاعف؛ باعث خواهد شد که آن سیگنال رشد عضلانی یا همان موج ایجاد شده بر سطح آب، بسیار قوی و پر شدت بوده و حوزه وسیعی را از گروه های عضلانی مجاور عضلات سینه را درگیر تمرین نماید، گروه های عضلانی سرشانه، شکم، ساعد، سه سربازویی و الی آخر…
این موارد دست در دست یکدیگر داده و موجب می شوند که هم بدن نسبت به ترشح هورمون های آنابولیزان، به گونه ای موثر، تحریک شود و هم عضلات مجاور گروه اصلی عضلات درگیر در تمرین، از این سیگنال رشد، به نحوی ماثر، بهره مند گردند.
ادامه دارد…
موفق باشید.
سید مهران موسوی پور
