درود بر شما، آرتور جونز، فردی که می توان او را پدر علم تمرین با شدت مضاعف نامید، در زمان حیاتش، طی یکسری مقالات جامع که بعد ها بصورت دو عدد بولتن، منتشر شد، مبحثی را مطرح می کند که می تواند پاسخی بسیار ساده به این امر باشد.
ایشان ذکر می کنند؛ زمانی که شما یک سنگ را به درون آب پرتاب می کنید، یکسری امواج کوچک از محل برخورد سنگ به آب و به همه جهات، شروع به گسترش کردن، می نماید، حال اگر یکی دو متر آن طرف، یک برگ بر روی آب باشد، متناسب با فاصله اش نسبت به محل ایجاد این موج ها و شدت امواج، آن برگ هم شروع به نواسان بر روی آب می نماید. با این اوصاف، هر چه سنگ بزرگتر باشد و شدت بر خوردش با آب بیشتر باشد و همچنین هر چه فاصله این برگ با نقطه بر خورد سنگ، کمتر باشد، هم موجهای شدید تری ایجاد خواهد شد و هم متناسب با آنها، این برگ بیشتر به نوسان خواهد افتاد.
حال در خصوص بدن آدمی هم داستان تا حدودی مشابه این امر می باشد. زمانی که شما بوسیله حرکاتی سنگین مانند پرس ران و یا اسکوات، اقدام به تمرین دادن عضلات چهار سر ران بصورتی تخصصی، می نمایید و در کنارش موجبات درگیری عضلات همسترینگ را نیز فراهم می آورید، یک سیگنال رشد عظیم در کل بدن خود ایجاد می کنید، این سیگنال مشابه با همان امواج می باشند، حال هرچه شدت تمرین بیشتر باشد، قدرت سیگنال یا همان امواج بیشتر خواهد بود و هرچه عضلات جانبی که در اینجا مانند همان برگ روی آب هستند، به این محل ایجاد موج یا همان سیگنال، نزدیکتر باشند، تحریک شدن آنها به رشد، بیشتر خواهد بود.
البته تحقیقات وسیعی در این خصوص در طی سالیان دراز انجام شده است، مانند موردی که در آن فرد تنها روی عضلات یک سمت از بدنش به تمرین پرداخته بود، منتها عضلات نیمه دیگر هم دچار پیشرفت و تحریک شدن به رشدی قابل توجه، شده بودند.
در روزهای آینده بیشتر به این موضوع خواهم پرداخت.
ادامه دارد…
پیروز باشید.
سید مهران موسوی پور
