درود بر شما، فرض بفرمایید که در برنامه تمرینی شما ذکر شده است که روی عضله ای مشخص، بایستی سه حرکت و هر کدام سه ست را اجرا بفرمایید، بعد از اینکه دو حرکت اول را با ست های ذکر شده تا ناتوانی پیش می برید، بدنتان، حالتی سست را به خود می گیرد، گویی دیگر نمی تواند به درستی و با شدت هر چه تمام تر به ادامه تمرین بپردازد، در هر تکرار هم نمی توانید به صورتی باید و شاید، عضلات درگیر را منقبض نمایید. این رفتاری که بدن شما از خود بروز می دهد را به گونه ای زبان بدن، در ورزش بدنسازی، می نامند.
حالاتی این چنینی دارد به شما گوشزد کرده و هشدار می دهد که دیگر تا مرز تحریک عضلات به رشد، پیش رفته اید و ادامه تمرین، به هیچ عنوان دیگر مجاز نمی باشد. اگر به این ندا گوش فرا ندهید، قطعا خود را در تله تمرین زدگی قرار خواهید داد. بدن در این شرایط به شدت اقدام به ترشح هورمون کورتیزل نموده که خود می تواند مانند کابوسی برای توده عضلانی شما باشد.
وسواس فکری، در اینجا شما را وادار کرده است که حتما و تحت هر شرایطی می بایستی آن تعداد ست مشخص را اجرا کنید تا عضلاتتان پرورش یابد، حالا اینجا سه حالت می تواند رخ دهد، یا شما حرفه ای عمل کرده و به ندای بدن گوش داده و از تمرین دست می کشید و به با فراق خیال، به سراغ تغذیه و استراحت بعد از تمرین می روید، یا مجددا حرفه ای عمل کرده و از تمرین دست می کشید، ولی یکی دو ساعت که می گذرد، وسواس فکری به سراغتان می آید که ای وااای چرا من تمرین را تا انتها انجام ندادم….این هم خودش استرسی بر بدن شما وارد می آورد که داستانهای خودش را دارد، یا اینکه کلا به ندای بدن گوش نداده و به کار خود ادامه می دهید و به زور از بدن کار می کشید و ست ها را تا انتها، به اجرا می گذارید…..
در این سه حالت بالا، برنده ماجرا تنها ورزشکاری می باشد که رویکرد اول را لحاظ کرده است، دو حالت دیگر تنها به ضرر بدن تمام خواهند شد.
در نهایت، بایستی خاطرنشان کنم که این ورزش یک هنر آمیخته با علم پزشکی است، اگر واقعا می خواهید سالهای متمادی، با سلامتی کامل به این ورزش پرداخته و از آن لذت لازم را بهره مند شوید، بایستی هوشمندانه عمل نمایید.
امیدوارم این سری مطالب نیز برایتان مفید واقع شود.
برقرار و پیروز باشید.
سید مهران موسوی پور.
