درود بر شما. زمانی که ورزشکار ما دچار تمرین زدگی می شود، معمولا به جای اینکه به دنبال دلیل اصلی آن که همانا تمرین بیش از حد، نداشتن تغذیه صحیح و عدم استراحت کافی می باشد، برود، به خاطر همان وسواس ذهنی، تصور می کند حتما علت یا کم کاری در تمرین بوده، یا کالری وارد کرده به بدن کم می باشد یا اینکه بایستی از انواع و اقسام داروها، بهره ببرد.
اگر بر شدت و مقدار تمرین بی افزاید که باز وضعیت را بدتر کرده است، اگر کالری وارد ساخته به بدن را افزایش دهد، مطمئنا موجبات افزایش توده چربی را فراهم خواهد نمود، اگر هم به سراغ دارو ها برود، که اغلب اوقات این اتفاق رخ می دهد، کلا فاجعه ای را به بار خواهد آورد.
بدن ایشان به مصرف این داروهای دوپینگی، واکنش مثبت نشان می دهد، تا مدتی همه چیز عالی پیش می رود و ورزشکار، به ظاهر روز به روز پیشرفت کرده و حجم عضلاتش افزوده می شود (که اکثرش بخاطر احتباس آب می باشد، نه افزایش حجم فیبر عضلانی). دست آخر یک روزی می رسد که بایستی این دارو ها قطع شده تا کمی به بدن وامانده استراحت داده شود.
در این نقطه، بدن به دلیل اینکه برای مدتی از بیرون انواع و اقسام هورمون های آنابولیزان را دریافت کرده است، به گونه ای دیگر به خود زحمت نمی دهد تا مانند سابق به تولید هورمون بصورتی خود کفا بپردازد. حال که از بیرون هم این گونه مواد وارد نمی شوند، به یکباره ورق بر می گردد، واقعا دیگر دنیا بر سر ورزشکار ما خراب می شود، احتباس آب ایجاد شده توسط آن داروها، به مرور از بین رفته و بدن سعی می کند آنها را دفع نماید، خبری هم که از هورمون های آنابولیزان نیست، در اینجا بدن به حالتی کاتابولیسم فرو رفته و شروع به از دست دادن توده عضلانی می نماید، تازه کلی عوارض جانبی این دارو ها با بدن باقی خواهد ماند، ضمن اینکه اگر ورزشکار مربوطه شروع به استفاده از داروی هایی دیگر که به اصطلاح در دوره ای به نام ریکاوری و پاکسازی استفاده می شود، بنماید تا به این شکل بگونه ای از کاهش توده عضلانی جلوگیری نماید، عوارضی دیگر را به جان خواهد خرید که ناشی از مصرف این گروه دوم از داروها می باشد.
در مجموع این روند مانند بار کجی می باشد که به منزل نخواهد رسید…
در روزهای آینده به ارائه راهکار های جهت خروج از این وضعیت تمرین زدگی و جلوگیری از ایجاد آن، خواهم پرداخت.
ادامه دارد….
برقرار باشید.
سید مهران موسوی پور
