درود بر شما، بپردازیم به بررسی مورد شماره دو؛ ورزشکاری دارای استخوان بندی ریز و لاغر اندام در برابر ورزشکاری چهارشانه و قوی هیکل.
ورزشکار اولی دارای قدی بلند تر نسبت به ورزشکار چهارشانه بوده ولی هر دو ورزشکار دارای درصد چربی بدنی و وزن مشابهی می باشند. در بین این دو ورزشکار، کدامیک را برنده رقابت تصور می کنید؟ ممکن است این پرسش برای برخی از عزیزان، گیج کننده باشد. همانگونه که مشاهده می فرمایید، هر دو ورزشکار دارای وزن بدنی بدون چربی مشابهی هستند. خوب در اینجا می توان تصور کرد که ورزشکار دومی، برنده رقابت می باشد، چرا که دارای توده عضلانی بیشتری می باشد، به دلیل اینکه ورزشکار اولی، دارای قدی بلند تر است ولی دارای وزنی مشابه به دیگری می باشد، ایشان بخشی از وزنشان مربوط به طول استخوانهایی و طول بیشتر در برخی اجزای داخلی بدنی مانند رگها نسبت به ورزشکار دوم می باشد و بالطبع دارای توده عضلانی کمتری نسبت به ورزشکار شماره دو، هستند. در صورتی که بخش زیادی از وزن بدن بدون چربی ورزشکار دومی، از توده عضلانی ایشان تشکیل شده که وزن این توده، برای اینکه وزن کلی هر دو ورزشکار یکسان باشد، بایستی نسبت به ورزشکار اولی، بیشتر باشد، خوب وزن عضلانی بیشتر، برابر است با قدرت انقباض بیشتر.
پس داشتن بدنی با درصد توده چربی پایین نسبت به توده عضلانی، به تنهایی و بدون درنظر گرفتن دیگر عوامل، پارامتری تاثیر گذار در رقابت نمی باشد. برای اینگونه رقابت ها، شما بایستی تا آنجا که ژنتیکتان اجازه می دهد، دارای توده عضلانی حجیم باشید. پس در مجموع بایستی سعی کنید در کنار اینکه خود را در یک کلاس وزنی حفظ کنید، درصد توده عضلانی خود را نیز افزایش دهید. این بدین معنا است که با رعایت یک تغذیه اصولی، ضمن اینکه هم به بدنتان برای اهداف افزایش کارائی، کالری و سوخت می رسانید، حداکثر تلاش هوشمندانه خود را در جهت پایین نگاه داشتن درصد وزنی مربوط به بافت چربی بدنی را، داشته و بتوانید در کنار این امر بطور تدریجی بر عامل ایجاد انقباض که همانا عضلات می باشند، به طوری چشمگیر، بی افزایید.
به مرور در این سری مقالات، رویه مورد بحث را خدمتتان تشریح خواهم کرد.
ادامه دارد…
پیروز باشید.
سید مهران موسوی پور
