درودها بر شما، تصور بفرمایید که ورزشکاری به قصد افزایش وزن توده عضلانی، اقدام به خرید مکمل هایی همچون پروتئین وی، ویت گینر و کراتین، می نماید. ایشان به صورت روزانه متناسب با وزن بدنشان، نیازمند فرضا ۱۶۰ گرم پروتئین، هستند.
این ورزشکار ما در صبح ناشتا، یک پیمانه وی، قبل از تمرین، یک پیمانه و پس از تمرین نیز یک پیمانه ویت گینر، دریافت می کنند که حدودا شاید چیزی بین ۷۵ الی ۹۰ گرم پروتئین که از تولید کننده ای به تولید کننده ای دیگر می تواند این میزان متفاوت باشد، از این مکمل ها، درشت مغذی پروتئین را تامین می کنند. از سوی دیگر، این مواد غذایی، همانطور که از نامشان بر می آید، مکمل غذایی هستند، یعنی ورزشکار مربوطه می بایستی در درجه اول پایه دریافت درشت مغذی ها را در رژیم غذایی خود بر مواد غذایی به شکل مرسوم آن قرار می داده و سپس جهت برطرف کردن کمبود های احتمالی، به سراغ مکمل ها می رفتند.
در کنار اینها، فرض بفرمایید که ایشان با تصور اینکه با استفاده از این مکمل ها دیگر نیازی به تغذیه مرسوم و حساب شده ندارند، وعده های اصلی غذایی را یا به درستی رعایت نکرده یا از مواد غذایی بی کیفیت، استفاده می کنند که در مجموع آن مابقی پروتئین مورد نیازشان، تامین نخواهد شد و در نتیجه بدن ایشان چندان در مسیر رشد قرار نگرفته، چه بسا به مرور، دچار تمرین زدگی نیز، بشوند.
ادامه دارد…
سربلند باشید.
مهران موسوی پور.
