درودها بر شما، وقتی شما نسبت به تمرینی که در حال انجام آن هستید، تمرکز لازم را نداشته و به نوعی هوش و حواس شما جای دیگری است، نه می توانید پمپاژ خون مناسبی را در عضلات درگیر ایجاد نمایید، نه می توانید شدت لازم را خرج ست تمرینی کنید و نه می توانید به درستی ست را تا ناتوانی و چه بسا فراتر از ناتوانی، پیش ببرید. معمولا در این حالات به جای اینکه عضله به ناتوانی فیزیکی برسد و سیگنال رشد را آزاد سازد، دچار ناتوانی ذهنی می شود که در گذشته به قدر کافی در مورد آن مطلب خدمتتان ارائه کرده ام.

این رویه تمرینی، اصلا ارزش آن را ندارد که بخواهید حتی نام آن را تمرین بگذارید، تنها اتلاف وقت و انرژی و جابجای وزنه یا همان بار تمرینی از نقطه A به نقطه B می باشد، هیچ دست آوردی هم به دنبال نخواهد داشت، حالا شما به تصور خود بیایید تکنیک های شدت مضاعف را هم در آن استفاده نمایید، فرضا تکنیک استراحت و توقف، پیش از اینکه به ناتوانی فیزیکی برسید، به ناتوانی ذهنی رسیده، تکرارها را متوقف می نمایید تا استراحت کوتاه مربوط به این تکنیک را در پیش بگیرید، غافل از اینکه اصلا عضله یا گروه عضلانی مربوطه به ناتوانی نرسیده اند که حالا شما دارید به قول خودتان تکنیکی هم خرج آن می کنید.

به شخصه بارها برایم پیش آمده که در محیط باشگاه، عزیزانی را شاهد بوده ام که فرضا از تکنیک تکرارهای کمکی یا همان تکرارهای اجباری استفاده می کنند، به یک تعداد تکرار از پیش فرض شده که می رسند دیگر حریف باید به داد آنها برسد، اگر هم کسی نباشد که کمکشان کند، قطع به یقین در زیر وزنه گیر خواهند کرد، این بازی ذهنی است نه به ناتوانی رساندن عضلانی…..

ادامه دارد….
شادمان و فرخنده باشید.
مهران موسوی پور.