درود بر شما، به کررات خدمتتان عرض کرده ام، وظیفه ما به عنوان یک ورزشکار رشته پرورش اندام و یا تناسب اندام، استفاده از بار تمرینی اعمال شده، به عضلات به عنوان قوای محرکی برای رشد و شکل دهی آنها، می باشد. یعنی شما بوسیله اضافه بار اعمالی، به گونه ای حساب شده، بدن را در تنگنا گذاشته و آن را وادار می سازید تا به دنبال چاره و برون رفت از این وضعیت تحت فشار، باشد.
با این اوصاف، اگر این اعمال فشار به گونه ای با کیفیت و با حداقل کمیت باشد، درکنارش تغذیه و استراحت کافی چه مابین جلسات تمرینی و چه به صورت خواب شبانه، وجود داشته باشد، بدن شروع به افزایش حجم و قدرت عضلانی، می نماید، تا به این شکل، جابجا سازی وزنه هایی که به نسبت برایش سنگین بوده را، آسان سازد.
مانی که به شکلی این جابجا سازی، سهل گردید، شما مجددا اضافه بار را اعمال کرده و بدن را وادار می کنید بصورت پیشرونده ای، سعی در مطابقت دادن خود با شرایط جدید، داشته باشد، یعنی مجددا افزایش حجم و قوای عضلانی. البته اینگونه هم نیست که تا ابد شما هرچه اضافه بار اعمال نمایید، بدن هم هی رشد نماید، دست آخر یک حداکثر پتانسیل رشد نیز وجود دارد که متناسب با ژنتیک آن فرد می باشد البته رسیدن به این حداکثر پتانسیل ممکن است ۲۰ سال زمان ببرد که برای هر فرد متفاوت است.
قبلا هم عرض کرده ام، این واکنش بدن به اضافه بار، مانند قرار گرفتن موقتی و تدریجی پوست در برابر آفتاب می باشد که بدن به گونه ای خودکار جهت مقابله، طی فعل و انفعالات شیمیای، پوست آن ناحیه را به رنگ تیره در خواهد آورد، یا اینکه در اثر سایش تدریجی پوست کف دست در برخورد با میله هالتر و دمبل، نقاطی که بیشتر تحت فشار و تماس هستند، دارای پوست ضخیم تری می شوند. خوب اینها واکنش های مثبتی به اضافه بار تدریجی در اثر اعمال یک تمرین با کیفیت حداکثری و کمیت حداقلی، می باشند.
از سوی دیگر، اگر شما دارای تمرینی بدون کیفیت و با کمیت بالا باشید، به گونه ای که بیش از یک ساعت را صرف زمان تمرین خود بنمایید و تعداد بی شماری از حرکات و ست های تمرینی را استفاده بفرمایید، باز هم بدن واکنشی درخور را از خود نشان می دهد….البته اینبار داستان متفاوت و البته کمی غم انگیز است….
ادامه دارد…
پاینده باشید.
سید مهران موسوی پور
