تغذیه حرفه ای در ورزش پاورلیفتینگ، به دو هدف کلی، انجام می شود: افزایش کارایی بدنی در تمرین و مسابقات و مدیریت وزن بدن. زمانی که یک پاورلیفتر بتواند به درستی روی تغذیه خود مدیریت داشته باشد، این دو هدف را می تواند بصورت همزمان کسب نماید. یعنی اگر همه موارد را به درستی لحاظ کند، ضمن اینکه می تواند توان بدنی را به شدت افزایش دهد، همچنین درصد چربی بدن را، در مقداری پایین حفظ نماید. این رویکردی است یک پاورلیفتر بایستی نسبت به تغذیه خود، در نظر داشته و اجرا نماید.
در این سری مقالات که خدمت شما عزیزان، ترجمه، گردآوری و تالیف می گردد، هدف، پله پله پیش رفتن به سمت کسب قدرت و حجم توده عضلانی با پایین ترین درصد چربی لازم، می باشد. خوب پس بیایید شروع کنیم. اکثر بخشهای این سری مقالات از وبسایت زیر تهیه و برگردان شده است:
http://www.powerliftingtowin.com
در ابتدا به سراغ دسته بندی های وزنی، می رویم. جهت آگاهی افراد تازه کار، پاورلیفتینگ یک ورزش بر اساس کلاس بندی وزنی می باشد. یعنی ورزشی که، رقابت کننده گان در رویدادهای مربوط به آن در دسته های مختلف وزنی، تقسیم شده و با یکدیگر به رقابت می پردازند. بگونه ای که وزن شما بایستی در یک دسته خاص باشد تا بتوانید در کلاس وزنی به رقابت بپردازید و اجازه ندارید با وزنی بیشتر از یک دسته بندی، در آن کلاس خاص به رقابت به پردازید، همچنین با وزنی کمتر از یک دسته بندی، نمی توانید در آن کلاس، شرکت کنید.
در اینجا جدولی را داریم که این دسته بندی ها را بر اساس طبقه بندی فدراسیون جهانی پاورلیفتینگ IPF و دیگر فدراسیون ها، مشخص کرده است. (جدول شماره یک) دسته بندی های وزنی، باعث می شوند که رقابت ها تا جای ممکن عادلانه صورت پذیرد.
چگونه کلاس وزنی خود را انتخاب بنماییم. حالا ممکن است این سوال پیش بیاید که یک پاورلیفتر چگونه بایستی بهترین دسته وزنی مناسب خودش را پیدا و انتخاب نماید؟
شاید این یک امر اشتباهی باشد که ما تنها به دسته وزنی نظر کرده و نسبت به وزن بدن خود، یک کلاس را انتخاب نمایید، در عین حال که به ترکیب بدنی خود و درصد چربی نسبت به توده عضلانی بدنمان توجه ای نداشته باشیم. فرضا فردی که ۱۰۰ کیلو وزن دارد و درصد چربی بدنش ۲۵ درصد باشد ممکن است در برابر فردی با همین وزن و قد ولی با دارا بودن ۱۵ درصد چربی، از نظر قوای بدنی، بسیار ضعیف تر باشد، چرا که فرد دوم دارای توده عضلانی بسیار سنگین تری بوده که برای ایشان می تواند تولید توانی بسیار بیشتر از ورزشکار اولی، نماید، البته به این موضوع در روزهای آینده بیشتر خواهیم پرداخت، چرا که داستان کمی پیچیده است و شواهدی نیز وجود دارد که افرادی با درصد چربی بیشتر، توانایی جابجایی وزنه های بسیار سنگین تر نیز داشته اند.
آیا چاق بودن، قوای اهرمی بدن را افزایش می دهد؟! خیر، ولی چرا؟ به دلیل اینکه چربی قابلیت انقباض که ندارد. خیلی از افراد تصور می کنند داشتن توده چربی، ممکن است قوای اهرم بندی بدنی را افزایش دهد، خوب این کاملا صحیح نمی باشد. چربی ها، نسبت به توده عضلانی، دارای قابلییت فشرده شدن بسیار بیشتری هستند، یعنی در زمان اجرای حرکت اسکوات و در پایین حرکت، توده چربی اطراف ران، کمپرس می شود، و این امر هیچ کمکی به قوای اهرمی نمی نماید. در مواردی داشتن شکمی بزرگ ناشی از توده چربی و رانهایی که اطراف آن را چربی فراوان فراگرفته است، شاید با کاهش دامنه حرکتی بتواند در حرکاتی مانند ددلیفت و یا اسکوات شما را یاری رساند، چرا که در انتهای حرکت زمانی که شکم شما به رانها می رسد، دو توده عظیم چربی ممکن است مانند بالشت عمل کرده و دامنه حرکت را محدود سازند و تا حدود اندکی شما را در جابجا کردن وزنه سنگین، یاری رسانند ولی در مواردی که از سوت های مخصوص استفاده می شود، دیگر این داستان وجود خارجی ندارد، چرا که این سوت کاملا چربی را فشرده کرده و این حالت بالشتکی را به حداقل خود می رساند.
ادامه دارد….
استوار و برقرار باشید.
سید مهران موسوی پور.
