برخی ورزشکاران عزیز تصور می کنند که برای تحریک توده عضلانی به رشد حداکثری، استفاده از حرکات چند مفصلی یا اصطلاحا ترکیبی کفایت می کند و این گونه حرکات را کاملا برتر از حرکات تک مفصلی یا به عبارت دیگر ایزوله می دانند.
تصور بفرمایید شما قصد تمرین دادن عضلات سرشانه را دارید، به کمک یک حرکت پرسی مانند پرس سرشانه هالتر یا دمبل و یا دستگاه روی این عضلات تمرین انجام می دهید، با تصور اینکه هر سه بخش این عضلات یعنی بخشهای جلویی، میانی و پشتی دلتوئید را تحت فشار و تمرین قرار داده اید، غافل از اینکه در حرکات پرسی سرشانه بخش پشتی این عضلات هیچ نقشی نداشته، ضمن اینکه بخش میانی عضلات سرشانه زمانی به تحریک حداکثر خود می رسد که ما مقاومت تمرینی را بصورت عرضی به آن اعمال کنیم، یعنی عملی که در حرکات نشر از جانب دمبل، دستگاه و یا سیم کش اجرا می شود.
نمونه دیگر آن عضلات زیربغل است که دارای وظیفه کشش وزنه از سمت روبرو و از سمت بالا و کشش وزنه در یک حرکت نیم دایره ای به سمت بدن یا جمع کردن دستان به سمت میانه بدن در حرکاتی مانند پول آور می باشد.
حال اگر ما جهت تقویت این عضلات تنها به حرکات کششی چند مفصلی مانند هالتر خم و یا روئینگها و کشش لتها بپردازیم و از اجرای حرکاتی مانند پول آور غافل شویم، بخشهای از عضله بزرگ لاتسیموس دورسی را از کارکرد محروم می کنیم و اجازه نمی دهیم این عضلات به رشد حداکثر در قالب پتانسیل ژنتیکیشان برسند.
پس بخاطر داشته باشید جهت رساندن عضلاتتان به حداکثر پتانسیل ژنتیکی رشدشان شما بایستی یک ترکیب درست از حرکات تک مفصلی و چند مفصلی را در کنار هم داشته باشید.
