درود بر شما، زمانی که یک تازه کار، خود را با یک ورزشکار تقریبا حرفه ای، که ده بیست سال از سابقه تمرینی ایشان گذشته است، مقایسه می کند، و تصور می کند که بایستی همچون ایشان به تغذیه و تمرین بپردازد، همه دستاورد هایی را که می تواند به مرور و با سعی و تلاش مداوم کسب نماید، از بین خواهد برد.
یک ورزشکار، در آن سطح از تمرین و تغذیه، اگر زندگی اش را از همین بدنسازی به سبک پرورش اندام، تامین نماید، یعنی یک ورزشکار حرفه ای بوده، چرا که شغلش، پرورش اندام و شرکت در رقابت های این رشته است. ایشان، با دقتی وسواس گونه، به امورات روزانه خود پرداخته، استراحتی فوق العاده دقیق را، چه میان جلسات تمرینی، چه بصورت خواب شبانه، رعایت کرده و گرم گرم درشت مغذی ها و دیگر عناصر غذایی خود را تحت نظر داشته و با شدتی فوق تصور، به تمرین می پردازد.
بدن ایشان، تقریبا همان سرعت هضم و جذب سالهای اولیه شروع به تمرین را، دارا می باشد (کاری به داروهای دوپینگی ندارم، چرا که اینها قدرت جذب بدن را بالا برده، و فشار خورد کننده ای را بر بدن تحمیل می کنند)، حال پس از این همه سال تمرین، دارای عضلاتی بسیار حجیم و سنگین، شده است. این حجم عضلانی، نیاز به تغذیه ای، با دقتی فرای تصور را، دارا می باشد، یعنی دقیقا بایستی مقدار درشت مغذی های مورد نیاز روزانه، محاسبه شده و سر زمان مشخص، مصرف گردند.
در همین سطح از ورزش هم حتی، بسیار از حرفه ای ها، در مصرف مکمل های غذایی، به شدت زیاده روی می کنند، این زیاده روی، ناشی از وسواسی بوده که در طی سالیان دراز، برای آنها، ایجاد شده است و تو گویی ذهن ایشان را به تسخیر خود، در آورده….
ادامه دارد…
پاینده باشید.
سید مهران موسوی پور
