درود بر شما، جهت اجرای ورزش هوازی پر شدت به صورت اینتروال، به نوعی نمی توان از رویه هایی مانند طناب زدن بهره برد، چرا که نوع اینتروال، نیازمند یک شروع و اتمام تمرین، به شکل یک نمودار سینوسی، می باشد، یعنی به صورت تدریجی اوج گرفته، لحظاتی در اوج باقی مانده و مجددا به صورت تدریجی به جایگاه اول خود باز می گردد.
برای مثال ورزشکاری را در نظر بگیرید که قصد دارد یک هوازی پر شدت را با استفاده از دویدن سریع، اجرا کند، پس از گرم کردن و اجرای روال اولیه، به سراغ اصل ماجرا می رود، ایشان قصد دارند به صورت سی ثانیه به دویدن پرداخته و ۱۵ ثانیه استراحت فعال، فرضا راه رفتن با سرعت مرسوم را دنبال کنند، برای سی ثانیه، در ابتدای امر، ده ثانیه صرف اوج گرفتن سرعت می شود، ۱۰ ثانیه در اوج سرعت مورد نیاز باقی مانده و سپس ده ثانیه هم سرعت را کاهش داده تا در نهایت به راه رفتن سریع برای ۱۵ ثانیه برسند.
همین طور که مشاهده می فرمایید، یک چنین رویه ای را نمی شود در طناب زدن، به طوری ماثر اعمال کرد، پس در زمان انتخاب یک تمرین جهت اجرا به صورت هوازی، یک چنین مواردی را می بایستی در نظر داشته باشید. گذشته از این، حتما بارها مقالاتی را مطالعه کرده اید که فرضا در آنها ذکر شده که بهترین زمان هوازی، فلان ساعت یا فلان زمان است، یا اینکه در ابتدای تمرین هوازی اجرا نکنید، چرا که می تواند به شدت توان شما را در تمرین بی هوازی تان کاهش دهد، یا اینکه اگر در انتهای ورزش بی هوازی، به هوازی بپردازید، در خطر کاهش توده عضلانی قرار خواهید گرفت. صد البته همه اینها دارای پشیوانه علمی هستند ولی بهترین کار این است که شما با آزمون و خطا، خودتان بهترین روش را برای بدنتان بیابید و به آن پایبند باشید.
ادامه دارد…
سربلند باشید.
مهران موسوی پور.
